Το πρώτο αυτόνομο ρομπότ που επιθεωρεί γέφυρες για να εντοπίζει τυχόν επικίνδυνες βλάβες, έφτιαξαν Αμερικανοί ερευνητές. Το τετράτροχο ρομπότ πηγαίνει μόνο του πέρα-δώθε πάνω στη γέφυρα στην άκρη του δρόμου, χωρίς να ενοχλεί τα διερχόμενα αυτοκίνητα.

Κατά καιρούς έχουν καταρρεύσει γέφυρες, δυστυχώς με θύματα και ανθρώπους, παρόλο που είχε προηγηθεί επιθεώρηση από μηχανικούς. Το νέο ρομπότ αποσκοπεί στο να βοηθήσει ώστε να αποφεύγονται τέτοιες τραγωδίες, κάνοντας πιο συχνούς, πιο ακριβείς και πιο φθηνούς τους περιοδικούς ελέγχους.

Κάποτε, ο έλεγχος μιας γέφυρας απαιτούσε το τρύπημα στο οδόστρωμα της γέφυρας για να ελεγχθεί η κατάσταση του τσιμέντου και του χάλυβα από κάτω. Από τη δεκαετία του 1980, χάρη στις νέες τεχνολογίες (ραντάρ κ.α.), η επιθεώρηση έχει γίνει πιο απλή, αλλά και πάλι είναι μια ακριβή, χρονοβόρα και ευάλωτη στο ανθρώπινο λάθος διαδικασία, που επιπλέον συχνά απαιτεί το κλείσιμο της γέφυρας για ένα χρονικό διάστημα.

Με δεδομένο ότι σε όλο τον κόσμο χιλιάδες γέφυρες χρειάζονται ελέγχους, που έχουν καθυστερήσει να γίνουν, τα ρομπότ μπορούν να αποτελέσουν μια χρήσιμη εναλλακτική λύση. Οι μηχανικοί του Πανεπιστημίου της Νεβάδα, με επικεφαλής τον Σπένσερ Γκιμπ, σύμφωνα με το «New Scientist», που επικαλείται το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, δημιούργησαν ένα τέτοιο ρομπότ με την ονομασία, Seekur, που κινείται με μπαταρία.

Διαθέτει ραντάρ που «βλέπει» κάτω από την επιφάνεια της γέφυρας, καθώς και αισθητήρες ικανούς να «πιάσουν» τυχόν διαβρώσεις του χάλυβα ή του τσιμέντου στο εσωτερικό της γέφυρας. Οι επιφανειακές ρωγμές γίνονται αντιληπτές από την κάμερα του ρομπότ.

Ένας αλγόριθμος μηχανικής μάθησης μετατρέπει σε πραγματικό χρόνο τα στοιχεία που συλλέγει το ρομπότ, σε ένα έγχρωμο χάρτη που δείχνει τυχόν σημεία κινδύνου. Τα ευρήματα στέλνονται σε ανθρώπους μηχανικούς για περαιτέρω αξιολόγηση.

Οι έως τώρα δοκιμές του ρομπότ σε τέσσερις γέφυρες των ΗΠΑ έδειξαν ότι είναι πιο γρήγορο και πιο ακριβές από τους ανθρώπους επιθεωρητές, καθώς είναι σε θέση να επεξεργασθεί τα στοιχεία μέσα σε λίγα λεπτά αντί για ώρες που θα ήθελε ένας άνθρωπος και με πολύ χαμηλότερο κόστος (ιδίως όταν μια γέφυρα δεν πρέπει να αποκλεισθεί). Όμως οι ρομποτικοί επιθεωρητές θα πρέπει να ανταγωνισθούν άλλες τεχνολογίες, όπως την ενσωμάτωση ηλεκτρονικών αισθητήρων μέσα στις γέφυρες ή τον εναέριο έλεγχο μέσω μη επανδρωμένων σκαφών (drones).

Τον δρόμο προς ταχύτερη, φθηνότερη και πιο καινοτόμα κατασκευή κτηρίων ανοίγει τεχνολογία που αναπτύσσεται στο ΜΙΤ. Η λίστα των υλικών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο 3D printing έχει αυξηθεί σημαντικά, περιλαμβάνοντας πλέον όχι μόνο πλαστικό, αλλά και μέταλλο, γυαλί και ακόμα και τρόφιμα.

Ωστόσο, επιστήμονες του ΜΙΤ πήγαν ένα βήμα παραπέρα, σχεδιάζοντας ένα σύστημα που μπορεί να εκτυπώσει τη βασική δομή ενός ολόκληρου κτηρίου.
Τα κτήρια που κατασκευάζονται με αυτό το σύστημα μπορούν να φτιαχτούν πιο γρήγορα και πιο φθηνά σε σχέση με τις σημερινές μεθόδους, υποστηρίζουν οι ερευνητές. Ένα τέτοιο κτήριο επίσης θα μπορούσε να προσαρμοστεί  βάσει των συνθηκών ενός συγκεκριμένου χώρου και των επιθυμιών του δημιουργού του. Ακόμα και οι εσωτερικές δομές θα μπορούσαν να τροποποιηθούν με πολλούς νέους τρόπους, όπως για παράδειγμα μέσω της χρήσης διαφορετικών υλικών καθώς η διαδικασία προχωρά, ενώ η πυκνότητα του υλικού θα μπορούσε να μεταβάλλεται για επίτευξη διαφορετικών στόχων όπως η αντοχή, η μόνωση κ.α.

Εν τέλει, λένε οι ερευνητές, αυτή η προσέγγιση θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο για τον σχεδιασμό και την κατασκευή νέων ειδών κτιρίων, που δεν είναι εφικτό να οικοδομηθούν σήμερα, με «παραδοσιακές» μεθόδους.
Το συγκεκριμένο σύστημα περιγράφεται στο Science Robotics, σε paper των Στίβεν Κίτινγκ, Τζούλιαν Λίλαντ, Λέβι Κάι και Νέρι Όξμαν. Αποτελείται από ένα όχημα με έναν μεγάλο, βιομηχανικό ρομποτικό βραχίονα, ο οποίος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να κατευθύνει οποιοδήποτε συμβατικό (ή όχι) ακροφύσιο έγχυσης όπως αυτά που χρησιμοποιούνται στις οικοδομές πχ για την έγχυση τσιμέντου ή μονωτικού υλικού.Αντίθετα με τα κλασικά συστήματα 3-D printing, τα περισσότερα από τα οποία χρησιμοποιούν κάποιο είδος κλειστής δομής για να στηρίζουν τα ακροφύσιά τους και περιορίζονται σε αντικείμενα που μπορούν να χωρέσουν μέσα της, το σύστημα αυτό μπορεί να κατασκευάσει οποιοδήποτε αντικείμενο, οποιουδήποτε μεγέθους.
Ενδεικτικά, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ένα πρωτότυπο για να κατασκευάσουν τη βασική δομή των τοίχων σε έναν θόλο διαμέτρου περίπου 16 μέτρων και ύψους 4 μέτρων- ένα εγχείρημα το οποίο ολοκληρώθηκε μέσα σε λιγότερο από 14 ώρες. Για αυτή τη δοκιμή, το σύστημα κατασκεύασε το πλαίσιο μονωτικού αφρού που χρησιμοποιείται κατά την οικοδόμηση ενός κτηρίου από τσιμέντο.
Η μέθοδος αυτή, στην οποία καλούπια αφρού πολυουρεθάνης γεμίζονται με τσιμέντο, είναι παρόμοια με «παραδοσιακές» τεχνικές που χρησιμοποιούνται στην οικοδομή. Οι ερευνητές έδειξαν πως το σύστημα μπορεί να προσαρμοστεί εύκολα στα δεδομένα διαφορετικών χώρων και εξοπλισμών, εξηγεί ο Κίτινγκ στο MIT News.
Μακροπρόθεσμα το σύστημα προορίζεται να είναι εντελώς αυτάρκες, συλλέγοντας οικοδομικά υλικά από το έδαφος του χώρου οικοδομής- ενώ από ενεργειακής πλευράς σκοπός είναι να τροφοδοτείται με ηλιακή ενέργεια, μέσω ηλιακών συλλεκτών. Η ιδέα είναι ότι τέτοια συστήματα θα μπορούσαν να χρησιμοποιούνται σε απομακρυσμένες περιοχές, π.χ. του αναπτυσσόμενου κόσμου, ή σε περιοχές που έχουν πληγεί από καταστροφές- αλλά και, στο απώτερο μέλλον, σε πραγματικά αφιλόξενους προορισμούς, όπως ο Άρης, η Σελήνη ή η Ανταρκτική.